Program pokazujący mieszaninę historii, ciekawostek i przepisów dla tych, którzy są ciekawi świata, lubią eksperymentować, mają wyobraźnię i nic ich nie zaskoczy, ani nie zbrzydzi.
Opis programu i autor
Od portalu Bobyy.pl otrzymałam propozycję zrecenzowania serii filmów o tematyce kulinarnej przygotowanej przez stację BBC w 2009 roku, teraz seria ma trafić na do polskojęzycznych programów BBC. Autorem programu jest Heston Blumental, znany w Wielkiej Brytanii szef restauracji i autor kontrowersyjnych programów telewizyjnych, które łączą w sobie mity, naukę i historię. Heston wierzy, że przyszłość gotowania leży w tajemnicach przeszłości, a gotowanie powinno być przyjemnością, szuka nowych wrażeń smakowych, które znajduje inspirując się przeszłością.
Seria „Wiktoriańskie uczty Hestona”
Na płycie, którą dostałam, były 3 odcinki z 4, serii pt. „Wiktoriańskie uczty Hestona”. Epoka wiktoriańska była epoką wynalazku, szaleństwa i wyobraźni, a jedzenie było często wspaniałe, niespotykane i surrealistyczne. Na swoje uczty Heston zaprasza brytyjskie gwiazdy, w tym dziennikarza Rageh’a Omaar, aktorkę Gemmę Redgrave, krytyka kulinarnego Tobego Younga i radiowego prezentera Richarda Bacona. W odcinkach serialu inspiracją dla Hestona była powieść z czasów królowej Wiktorii „Alicja w krainie czarów”, której autorem był Carroll Lewis. Niektóre rozdziały książek Heston przerobił na swoją modłę. Wg Hestona powieść ta jest „kwintesencją powieści wiktoriańskiej”.
Czasy wiktoriańskie były znane z różnego rodzaju hedonistycznych praktyk, które miały dostarczać ludziom szczęścia. Prostytucja i używanie opium w drodze do szczęścia były na porządku dziennym. Niektórzy biografowie autora i czytelnicy twierdzili, że książka ta była jedną, długą podróżą w świat fikcyjnych narkotyków. W książce Alicja wypiła specjalny eliksir, który spowodował, że się skurczyła. Heston odtworzył więc eliksir Alicji „DRINK ME”, który składał się z warstw toffi, gorących tostów z masłem, kremu, wiśniowej tarty i indyka.
W kolejnej części Heston postanowił zmienić rozdział o niby żółwiu na przygotowanie zupy żółwiowej, zupa ta pojawiła się na menu jubileuszu królowej Wiktorii. Heston pojechał za żółwiami do New Jersey, aby złapać jednego. Te żółwie nie są już dostępne w Europie, więc Heston dowiedział się, że żółwie te są drapieżne i trzeba je łapać sieciami, a trzymać je można za kawałek drutu przymocowany do nosa. Po złapaniu ugotowano żółwia w wielkim garze, ale Heston stwierdził, że danie ma ubogi smak i nieciekawą konsystencję. Postanowił więc przygotować zamiast oryginalnej zupy żółwiowej, zamiennik – fałszywą zupę żółwiową wykonaną z wywaru z gotowanej głowy krowy, ukształtowanych specjalnie jajek z rzepą, musem z brukwi i zalewane specjalnie utwardzonym bulionem, który zalewa się wrzącą wodą.
W trzeciej części Heston stworzył „magiczny jadalny ogród”. Ludzi w epoce wiktoriańskiej zachęcano do jedzenia owadów, które miały dużo białka, było ich pod dostatkiem, i były za darmo. Heston przygotował więc jadalny ogród z owadami, żwirem, glebą, kamyczkami i prawdziwymi smażonymi świerszczami i robakami. Widząc to wszystko, celebryci krzyczeli, że to szaleństwo, ale po skosztowaniu twierdzili, że wszystko ma zaskakujące smaki.
Na płycie zaczęła się też 4 część o wirujących galaretkach i absyncie. Absynt, ze względu na swoją zawartość alkoholu i zawarty w nim tujon, miał właściwości psychoaktywne. Zatrucia absyntem były dość częstym zjawiskiem, zwłaszcza we Francji. Heston udał się na degustację absyntu, który obecnie jest legalny. Następnie Heston dodał absynt do galaretki.
Podsumowanie
Wg mnie ten program nie jest typowym programem kulinarnym. Heston stworzył ten program, chcąc widzów zaszokować i zadziwić, przygotował więc taką mieszankę historii, ciekawostek i przepisów dla tych, którzy są ciekawi świata, lubią eksperymentować, mają wyobraźnię i nic ich nie zaskoczy, ani nie zbrzydzi. Jednak myślę, że ta seria może nie znaleźć wielu odbiorców w Polsce, ze względu na jej ściśle związane z historią i literaturą Wielkiej Brytanii tematy. Trzeba być oczytanym, aby zrozumieć niektóre niuanse i konteksty autora.